DEKALOG

Nie będziesz miał bogów cudzych przede Mną.

Tak brzmi pierwsze przykazanie. Spróbuj szczerze odpowiedzieć na pytanie:

Kto lub co jest dla Ciebie najważniejsze?

Kogo lub co stawiasz na pierwszym miejscu?

Nie chodzi tu o Twoje deklaracje, ale o realia codziennego życia. Wstajesz i co robisz? Po co sięgasz? Co włączasz? Gdzie biegną Twoje myśli?

Jeśli pierwszą rzeczą po przebudzeniu jest Facebook, wiadomości w TV, czy papieros, to już mamy przeciwstawienie się pierwszemu przykazaniu.

Nasze życie byłoby o tyle lepsze i łatwiejsze, gdybyśmy zaraz po przebudzeniu – wytrenowali wręcz w nas – pomyślenie o Bogu. O naszym Tacie, który znów nas zbudził, który najwyraźniej dał nam kolejny dzień życia, szansę na wiele spraw. On chce byśmy żyli i spełniali Jego wolę w nas. Wytrenuj w sobie takie wstawanie! Wstajesz, ściągasz z siebie kołdrę i wzrok wędruje do góry: dziękuję Ci Boże!

Bez Boga, bez myślenia o nim, albo myślenia o NIM tylko raz w tygodniu, potrafimy doskonale skomplikować sobie nawet najłatwiejsze sprawy dnia. Dlatego z dnia, na dzień, coraz trudniej nam żyć. O gdybyśmy tylko nie spuszczali wzroku z Boga Ojca! Nasze życie byłoby jednym wielkim błogosławieństwem i radością!

W czasach Maryi, wierzący w Boga troszczyli się tylko o to, by okazywać miłość  Stwórcy, by oddać mu należną chwałę i cześć, by modlić się całymi dniami i wiernie służyć. A my? Mamy ciągle wiele spraw, wiele niebożych tematów do załatwienia. Zamiast Boga, świat uczy nas, że trzeba w centrum wszystkiego postawić siebie: moje szczęście, moje zdrowie, moje ciało, mój spokój, moje ego. Czy podążasz za tym trendem? To jest błędne i niezgodne z pierwszym przykazaniem Bożym. Nie „ja”, a Bóg chce i powinien być w centrum Twojego życia – wtedy wszystko cudownie się układa.

Wpuść, go. Postaw go na pierwszy miejscu, a zabraknie Ci słów, by za kilka miesięcy wychwalić cuda, które zdziałał w Twoim życiu.

Bóg na pierwszym miejscu – jest lepszy niż joga i każda inna medytacja szukająca szczęścia w samym sobie. Nigdy nie będziesz szczęśliwy bez udziału Stwórcy w swoim życiu. Wszystko co czujesz, jest imitacją złudnego zadowolenia, chwilowa satysfakcja, po której znów czujesz głód. I dajesz się wciągać w wir, szukania szczęścia ziemskiego.

Gdy tymczasem, twoja dusza, tęskni za niebem, tęskni za Ojcem. Wszystko inne co robisz, nigdy nie zastąpi jej obrazu Boga, który możesz spotkać w każdy piątek, w naszej parafii na adoracji Najświętszego Sakramentu.

Postawienie Pana Boga na pierwszym miejscu oznacza posłuszeństwo Jego słowu. On wie lepiej. On wie więcej. On kocha najbardziej. Zaufasz Mu? Podporządkujesz Mu całe swoje życie – wielkie i maleńkie sprawy codzienności? Warto!

Nie będziesz brał imienia Pana Boga twego nadaremno.

Imię Pana Boga jest najświętsze. Jest imieniem Osoby, która kocha nas bezgranicznie. Imieniu Bożemu należy się cześć, szacunek i miłość.

Wiele razy dzisiaj imię Boże jest nadużywane. Źli ludzie ośmielają się prowadzić wojny „w Jego imię”. Tak było w historii, tak bywa i dzisiaj.

Ludzie przysięgają na Święte Imię i łamią swoje obietnice.

Imię Boże jest nadużywane: wzywamy je do czczych spraw, używamy w żartach, wyśmiewamy w kabaretach.
Drugie przykazanie wzywa nas do szacunku dla Osób, miejsc i rzeczy świętych i poświęconych Panu Bogu.

Kto szanuje Imię Boże pokazuje swoją wiarę i miłość wobec naszego Pana.

Pamiętaj, abyś dzień święty święcił.

Pan Bóg kocha nas bezgranicznie.

Tylko człowiek przyjmujący i podtrzymujący w sobie żar Jego miłości może być naprawdę szczęśliwy. Jeśli przyjmuję Miłość, którą Ojciec objawił nam w Jezusie Chrystusie, to pragnę spotykać się z Nim w niedzielnej Eucharystii, oddać Jemu i bliźnim swój czas. Przestajemy pracować, żeby pozwolić Panu zatroszczyć się o nas i spędzamy czas w rodzinach oraz na trosce o bliźnich, aby rozszerzać nasze serca miłością.

Trzecie przykazanie zobowiązuje nas do uczestnictwa we Mszy świętej we wszystkie niedziele i święta nakazane:
1 stycznia – Uroczystość Świętej Bożej Rodzicielki Maryi;
6 stycznia – Uroczystość Objawienia Pańskiego;
czwartek po uroczystości Trójcy Przenajświętszej – Uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Chrystusa (Boże Ciało);
15 sierpnia – Uroczystość Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny;
1 listopada – Uroczystość Wszystkich Świętych;
25 grudnia – Uroczystość Narodzenia Pańskiego.

Każdy katolik jest też zobowiązany do powstrzymania się od prac niekoniecznych – to święty czas dla Pana Boga, rodziny, chorych i potrzebujących oraz dla siebie.

Przywróćmy Panu Bogu właściwe miejsce w naszym życiu przez godne świętowanie niedzieli!

Czcij ojca swego i matkę swoją.

To przykazanie rozpoczyna część dekalogu odnoszącą się do bliźnich. W Biblii jest ono związanie z obietnicą pomyślnego życia za jego przestrzeganie. Mówi ono nie tylko o obowiązkach dzieci wobec rodziców, ale o całokształcie życia rodzinnego, a nawet obowiązkach względem ojczyzny.

Cześć wobec rodziców nie oznacza bezwarunkowej miłości lub ślepego posłuszeństwa. Oznacza przede wszystkim wzajemny szacunek, troskę o siebie nawzajem, wysiłek przebaczenia, modlitwę za życia i po śmierci. Szczególnym wyrazem szacunku wobec rodziców jest opieka nad nimi i troska gdy znajdują się w podeszłym wieku lub chorują. Warto wtedy, nawet pomimo doświadczonych zranień, okazać im wsparcie i pomoc. Tego domaga się chrześcijańska miłość.

Przykazanie to mówi nam też o wzajemnych obowiązkach w rodzinie. Czasem mówi się, ze z rodziną wychodzi się najlepiej na zdjęciu. Pan Bóg wzywa nas do wysiłku odnowienia naszych rodzin w duchu miłości, jakiej przykład dał nam Pan Bóg. Przebaczenie, wyrozumiałość, współczucie, stawianie wymagań i granic, nauka wiary i wzajemnego poszanowania. To nasze powołanie.

Jesteśmy też wezwani do mądrej miłości naszej ojczyzny – bez nienawiści do innych narodów, bez wynoszenia się nad innych, ale z przekonaniem, że wszystko, co czynimy sprzyja jej pomyślności.

Jakim więc jestem dla moich bliskich? Jaki jestem wobec Ojczyzny?

Nie zabijaj!

Ludzkie życie jest darem Pana Boga – Ojca, który ukochał człowieka bezinteresowną miłością. Dla Niego nie ma znaczenia nasz status społeczny, zasobność portfela, poziom inteligencji, a nawet życie moralne. Kocha każdego człowieka bezwarunkowo i pragnie jego szczęścia.

Chrześcijanie powołani są do szacunku względem ludzkiego życia – każdego ludzkiego życia. Nie ma żadnego znaczenia, czy człowiek jest embrionem – u początku istnienia, czy też starcem dobiegającym stu lat. Nie jest istotne, czy ktoś jest sportsmenem, czy praktycznie się nie porusza. Każdy ma prawo do życia. Pan Bóg oferuje nam życie szczęśliwe – proponuje nam drogę Miłości, która urzeczywistnia się w naśladowaniu Pana Jezusa i wypełnianiu przykazań.

Kościół jasno stoi na straży życia od poczęcia do naturalnej śmierci. Wyłącznie zagrożenie życia lub obrona własna i innych może usprawiedliwić odebranie życia drugiemu człowiekowi – wtedy, gdy jest to ostateczność.

Mamy dbać o zdrowie i życie poprzez odpowiedzialne leczenie się, korzystanie z odkryć medycyny, ruch, zdrowe odżywianie. Wszystko musi być zbalansowane – bez zaniedbywania zdrowia, ale także bez ubóstwiania fizycznej części naszego istnienia.

Piąte przykazanie – zgodnie z nauką Pana Jezusa – przypomina nam także o szacunku wobec każdego. Nie mamy uprzykrzać życia bliźnim poprzez ich złe traktowanie: nienawiść, jawnie okazywaną niechęć lub złośliwość, a także to, co popularnie określane jest mianem hejtu.

Czy szanujesz życie swoje i innych? Czy troszczysz się o słabych, chorych, znajdujących się na życiowych zakrętach? Czy swoim życiem dajesz świadectwo świętości życia każdego człowieka?

Nie cudzołóż!

Pan Bóg nas kocha i chce zabezpieczać naszą godność przez wpływami zła. Przykazanie szóste chroni nas przed przedmiotowym traktowaniem siebie i innych oraz pomaga odpowiedzialnie korzystać z daru seksualności, który ma wypływać z trwałem miłości i zawsze być otwartym na miłość – przyjęcie i zaakceptowanie nowego życia.

Nasze czasy naznaczone się przedmiotowym traktowaniem ludzkiej seksualności. Ciało stało się poniekąd towarem, służy reklamie.

Ogromne spustoszenie w umysłach i sercach młodzieży (ale nie tylko) sieje pornografia, która w rzeczywistości jest formą internetowej prostytucji. Bardzo szybko prowadzi do uzależnienia i wypacza seksualność osoby, odzierając ją z godności. Ogromnym zagrożeniem stało się to, że w tym i podobnych zjawiskach przestaliśmy w zasadzie dostrzegać zagrożenie.

Cielesna bliskość powinna być zwieńczeniem miłości, która ma sens wyłącznie wtedy, gdy jest trwała i bezwarunkowa. Taką miłość pieczętuje sakrament małżeństwa, w którym dwoje osób przysięga sobie bycie „aż do śmierci”.

Jesteśmy powołani przez Pana do odpowiedzialnej troski za dar naszej seksualności. Wszędzie tam, gdzie prowadzi ona do przedmiotowego traktowania osoby będzie ona zniewoleniem i zamiast budować relacje – będzie je niszczyć.

Maryjo, Matko Pięknej Miłości, uproś nam czyste serca i umysły! Pomóż nam wyzwalać się z tego, co nieuporządkowane i grzeszne!